Πάρε τη λέξη μου. Κάντην προσάναμμα.

Το σκοινί μετριέται στα σύννεφα
χαροπαλεύει η μορφή στο πέρασμά της
κρίνει αγώνες χωρίς να χει ιστορία
μετράει ελπίδες που κόβουνε φωτιές ξεπερασμένες
χαρτιά, φθόγγοι και βράχια ξεπετάγονται στη νύχτα
ζωή στην άλλη τη ζωή μού ψιθυρίζει μία λέξη
καρφιά τριγύρω
ανάσα πνίγει την ανάσα
κορμός του δέντρου το κορμί
και το τσεκούρι περιμένει την ματιά μου
κόψε γερά τις ρίζες που κρατούνε
τα πλαστικά θρυμματισμένα στην οθόνη
τα άμορφα κρύσταλλα που στάζουνε αγάπη
το νοιάξιμο που ορίζει το ψυγείο
βρεγμένα αίματα στο βάθος του Διονύσου
ρίξε μου κι άλλη μια αγάπη να ανασάνω
παίξε σε μια χορδή την τρέλα μου στο μίσος
δώσε μου τρέξιμο με ανάπαυση στην θλίψη
τα πρόσωπα τσεκούρια
μαχαίρια όλες οι στιγμές που σ αντικρύζω
ξεπλένω με αίμα τη μορφή μου
συνεχίζω
δώσε μου μία τσεκουριά να γιάνω
πρόσφορο έδαφος στη μέση του χειμώνα
στο τζάκι να αναπαύομαι το βράδυ
και να ξεσπάσει μια φωτιά
από τη λάμψη των ματιών μου
Ωραίο κούτσουρο να γίνω για να ανάψεις!