Ένα...Ένα ίδιο

Είπα θ' αφήσω τα χαρτιά μου στη βροχή
να ρθει ο αγέρας να τους ψάλλει προσευχή
ο ήλιος να ζεστάνει το κορμί τους
κακογραμμένοι στίχοι στα αγκάθια να κρυφτούνε
να λιώσουνε στις άκρες μιας κόκκινης στέγης
απελπισμένα να φωνάζουν στη σιωπή των υπονόμων
Είπα θα βρούν την άκρη τα παιδιά μου
παλεύοντας με νύχια φαγωμένα και με δόντια χαλασμένα
θα βγουν μπροστά στην κοινωνία της υπόληψης
Είπα οι αγώνες δε θα τους χαλάσουν

θα βρουν την άκρη σαν επαναστάτες
ο δρόμος θα τους δείξει την πορεία
Είπα πολλά
Μια νύχτα χτύπησαν την πόρτα μου
Τα βρήκα ματωμένα στο κατώφλι
Η πεδιάδα μου τους φάνηκε βουνό
οι υπόνομοι γεμάτοι αρουραίους
το κόκκινο δεν ήτανε στις στέγες
κι η μαύρη αράχνη γέμισε ιστούς ανάμεσα σε ίσκιους και κακογραμμένους στίχους
Σωπάστε! τα διέταξα με τρόμο.
Σωπάστε! και βρήκατε το δρόμο ορειβάτες να γινήτε
Μια απόσταση τη διανύσατε.
Κι ας ήταν απ την πόρτα στο κατώφλι μου.