Σφίξιμο στον αδένα που σε σκοτώνει.
Ένα βήμα πριν νοιώσεις το σκοτάδι να σε καλύπτει.
Η μνήμη σε διαλύει,
σου σπάει τα κόκαλα,
δε σ αφήνει να χαρείς το θάνατό σου.
Και αρχίζεις να θυμάσαι.
Γκρεμισμένα όνειρα στην θυσία της απόλαυσης.
Ενοχές, αγάπες και ψέμματα.
Στιγμές στο φακό της κρυμμένης ζωής.
Πρόσωπα που έρχονται ζητώντας απαιτητικά εσένα.
Πρόσωπα απαιτητικά που φεύγουν από σένα.
Απαιτείς κ εσύ λίγο χρόνο.
Λίγο χρόνο να μάθεις την μυρωδιά των λουλουδιών στο μισοσκόταδο.
Να μάθεις την γλώσσα που δε λέει ψέμματα.
Να μάθεις την ανάσα των χρόνων που γερνάνε χωρίς φθορά.
Να μάθεις να αντιστέκεσαι στο αντίο.
Δεν έχεις πολύ καιρό.
Σε λίγο πεθαίνεις.
Αν πνιγείς δε θα ναι η κουταλιά νερό,
ούτε το στραβοκατάπημα,
ούτε η ανάγκη να αναπνεύσεις,
ούτε η διάθεση για ομιλία.
Ούτε ακόμη ο κηπουρός που θέλει να οργώσει το αμπέλι σου
και να μην πάρει τους καρπούς.
Θα ναι εκείνο το σφίξιμο,
το στιγμιαίο.