Μια ίδια τέλεια συνηθισμένη μέρα

Μένουμε εκεί.
Ονειροπόλοι σκέψεων υπέρτατων.
Το σύμπαν με την επίμονη ματιά μας χαμουρεύεται.
Τα κόκκαλά μας ανασταίνονται.

Προσφέρεται πόλεμος χωρίς πόντους

Η πένα απομακρύνεται από τα δύσκαμπτα χέρια
Το μούδιασμα των δακτύλων οιωνός της πολύωρης απραξίας
Χωρίς τα δέκα σου δάχτυλα να με κοιτούν νωχελικά
Χωρίς την αίτηση των φρονημάτων μου υπογεγραμμένη
Χωρίς την ελπίδα η λήθη να καταλήξει στην πηγή της Ευτοπίας
Ανάγκες χωρίς δεύτερη ματιά να σε κοιτούν στην ανάμνηση του Εγώ
του τίποτα

Το μηδέν αδυνατεί να σταθεί στη γραμμή του πυρός στρατηλάτης
" Αποποίηση ευθυνών;;" διερωτάται το ένα
Προβάλλεις την άρνηση
την πίστη
την ποίηση
τον πόλεμο
την αγάπη
Ανέννοιες διακυμάνσεις της προόδου σου στη γη
Ακροπατήματα
Δυο λόγια περι αυτομάτου γραφής
Ξανά η ποίηση σε δοκιμάζει
Εσύ κι Αυτή σε Πόλεμο.

Μερτιβούλη

Ήρθε λυτρωτικά χαράζοντας τα δάχτυλά του στην γραμμή του μολυβιού.
Η ανάσα μετρίαζε τον πόνο, η μορφή υπάκουε θεληματικά στην εριδίζουσα ανάγκη.
Ιστοί στον τάφο και στον πάτο του σπιτιού κινούν σπαρακτικά την πλάκα της θύμησης.
Ίχνη
Γειτνιάσεις απερίσκεπτου κάλλους στους τοίχους των σπιτιών.
Αιτίες. Μόνιμα νοήματα. Δίχως. Χρησιμότης.
Αρρενωπές σκιές προβάλλουν επιμόνως.
Θνησιγενή κοράκια κλείνουν τον ύμνο της αγάπης στα μειλίχια βλέμματα των περαστικών.
Νόηση.
Η ελπίς καθίσταται ατέρμονη έλξη αναγκών προσοδοφόρων.
Ευοίωνες μορφές. Η αλήθεια βουβαίνει το πλήθος που κραυγάζει ορισμών και ουσίας κηρύγματα.
Δίχως.
Δέρματα κατάστικτα με όμορφα πλεγμένα συρματόσχοινα.
Η αγάπη πονά σε κορμιά γυαλισμένα, λουσμένα, τυλιγμένα στο αλάτι.
Τα κρύφια εσώτερα βλάπτουν τις όψεις κι εκεί δεν υπάρχει συνέσεως πλήγμα.
Καλό και ωραίο το μέλημα του νεκροθάφτη.
Ήχος βαρύς τριών χιλιάδων και κάτι ειδών πεταγμένων στο ζυγό της αμαρτίας.
Μια ανάσα και πέφτεις.
Χαμηλά.

Ένα ακόμη κενό στην οθόνη. Στίξη στην καταραμένη γραφή. Το μολύβι θα ρίξει τα δίχτυα σε κάτι μικρά κομματάκια παπύρου. Οι νεκροί βούλονται μερτικών.

Ήσυχη διαίρεση

Εγωπαθή συστήματα απομόνωσης
Πληρώθηκα τοις μετρητοίς χωρίς αναστολές
Εγκαταστήστε καλωδιακές
Ανοίξτε πυρ στις άπονες οθόνες
Δε θα καούν ποτέ
Κρυμμένες
Πόρνες
Ωραίες
Χαμηλά βλέμματα
Ρεψίματα ανακόλουθων συλλογισμών
Η τάση πέφτει
Η καφεΐνη στη γλάστρα είναι απαραίτητη
Το δίχως άλλο πληρώθηκε κι αυτή στην απομόνωση.
Ήταν μια ήσυχη διαίρεση.

Χωρίς σταγόνες.

η γραφή στα ακροδάχτυλα του σκοτωμένου 

απαλές νότες κλώθουν μανία

σιγή πουθενά

τα φανάρια κοκκινίζουν στον χαμό του λυτρωμού

μια σταγόνα σκουπίζεις και ύστερα ξανά εδώ

μια σταγόνα ντροπής κυλάει σταθερά στο δρομάκι

μια συγγνώμη νισάφι δεν φτάνει

καλύπτει κουκκίδες στο χάρτη

απέναντι

δυο βήματα ίσκιος χωρίζει τα νύχια απ τα χέρια

τα πόδια μικραίνουν σαν γίγαντας πέσει με φόρα

στα νύχια

όλοι 

στα νύχια

σκύψτε

όλοι

κι εσύ που ακούς μακριά στην αγάπη 

τα μάτια στα αστέρια

κοίτα με λίγο που κλαίω

θα στάξω βροχή

Καπνό

και σταγόνες

Σταγόνες ντροπής.

Ηχητικές ανατάσεις

Σ' αγαπώ
Κράτς
Μπαμ
Γκντουπ
Μετρημένοι γήινοι εραστές αναρρώστε στην αγκαλιά των ερωμένων σας
Γκντουπ

ΔΥο...Τρεις....Τέσσερα ανυπόμονο

Τα κρανία δε θα πάψουν να μιλάνε

Φτωχικές μου λέξεις ανεβείτε στο τρένο

Τη σημαία μου υψώνω

Μικροί μου αρουραίοι ευπρόσδεκτοι

Εσύ εδώ

Εσύ εκεί

Η ματιά στον ορίζοντα πυροβολεί τα αναλφάβητα σύμβολα της αριστουργηματικής απραξίας σου

Σφυρίξτε ανέμελα

Ένα

Δύο

Τρία

Τέσσερα δεν με περίμενες

Τα ενδιάμεσα οστά λευκαίνουν στον ήλιο

Μαύρισμα

Τα οστά μου κλείνουν έναν Ευριπίδη, άμαχο πληθυσμό και μια κεραία

Ικανός εξοπλισμός

Πάμε για πόλεμο

Καμπάνες ηρωικές

Ακυρώστε τον πόλεμο

Απόψε έσπασα το νύχι μου.

και Μολύνθηκε

Αιωνία μου η Μνήμη.