Παράκληση νυχτερινή

σπαρακτική χαρά στα όμορφα ασθενικά του μάτια
ένας τρελός
χορογραφία κύκνεια ψυχρή
τρεκλίζει στην πλατεία
τα σκούρα μαλλιά ανεμίζουν
φοβάται ο Αίολος
ακροπατήματα
πτωματοποιημένες συναρτήσεις του μυαλού
Λίγο φως στην πλατεία
Ο αναπτήρας καίει τα δάχτυλά του
καπνός αναγκαίος
η ματιά του με μισεί
θέλει να κρυφτεί
να μη μου δώσει την αλήθεια του
-μη γράφεις για μένα
το μολύβι πέφτει νεκρό στις πλάκες
-να γράφεις
για τα λασπωμένα πεζοδρόμια
για τις μύγες γύρω απ τα σκατά
για κηφήνες που σκοτώνουν τη βασίλισσα
για σκοτάδια που φωτίζουν νόμιμες ανάγκες
για ξίδια που δεν έχουν τελειωμό
για αμαρτίες που βαφτίζονται συνθήκες
Δεν απόσωσε το λόγο του
Μια λάμψη έσκισε τον αιθέρα
Έπεσε στα πόδια μου
με τα στρογγυλά του μάτια
να κοιτούν τα φαγωμένα μου παπούτσια
Μην ξύνεις άλλο το μολύβι
έγραφε το μέτωπό του
Μην περιμένεις την ανάγκη
Η βροχή θα με ξεπλύνει,
ψέλλισε χωρίς ντροπή το δέρμα του
Θα μεγαλώσω,
έδωσα υπόσχεση στο παγερό κορμί του
δύο λέξεις θα ακουστούν για σένα
ένα σπίρτο θα ανάψω στο όνομά σου
μια προσευχή
δε θα ακούσει κανείς
ένα μαχαίρι
δύο αιμάτινες σταγόνες
η θύμησή σου
Η βροχή συνεχίζει την καθαρτική της προσφορά
Πικραμένο κορμί
Η βροχή αναδύει τις αμαρτίες
Ο τρελός στοιχειώνει το μυαλό μου
Νυχτερινή παράκληση