Πλήκτρων συνοδός

Στην άκρη της φλογισμένης ανάπαυσης

ένα κρανίο ονειρεύεται

σκιές οι αχτίδες πέφτουν στο ερημονήσι

συνθλίβονται

λιώνουν τα χνάρια που άφησε ο λόγος σου

φτιάχνουν παπούτσια

δύο πόδια

η άμμος χώνεται στα ακροδάχτυλα

φτιάχνουν δυο στήθη

ο λαιμός ενώνεται με το όνειρο

ισκιερά φτερά

τρύπες

μπαλώματα

ράψιμο

κόκκινη κλωστή διατρυπά το μυαλό

ενώνει σημεία

προχωράει στα μάτια

κοκκινίζουν με λύσσα

διατρυπά τα αυτιά

μάρτυρες

μάρτυρες

μάρτυρες

νήματα μπλεγμένα ξετρυπώνουν μια κόκκινη κουρούνα

πειθήνιο όργανο ελεγκτή

οι καρφίτσες ατενίζουν με υπέροχη μανία το σεντόνι σου

ανήκουστο να ζεις μες στις ανάσες

αποκάμνουν οι αχτίδες

οι βελόνες θα κεντήσουνε το τέλος

και η γλώσσα μου που χάθηκε στον όρμο σου

στάζει αναίμακτα

πικρό αλάτι που περίσσεψε

μη βρώσιμο.