Ακίνητος. Άκου

χαμόγελο που σκίζει
ουρανός που φοβάται
σίφουνας ψυχή κάτσε στην άκρη
γέλιο διαπερνά την τοιχόστρωτη αυλή του παραδείσου
απολίτιστες αγάπες στη σκιά του κορναρίσματος χωρίς ανάσα
αναμνήσεις
μία λέξη ιερή στο βωμό σου οπαδός των λατρειών
μία σκέψη χαμηλή ξεκινάει σκοτώνοντας ουσίες
ναρκωμένες συνειδήσεις δίχως έλεος διστάζουν να σου δώσουνε το αίμα
επιείκεια
πώς είπες;
καλυπτόμενη χωρίς αναπνοές ξεχύνεται στα ανοίγματα η τρέλα
πώς είπες;
τα νερά σου στον ορίζοντα δεν ζήτησαν μιαν όμορφη ιστορία
πώς είπες;
θάμπωσες και έγινα μια κάτασπρη κουρούνα
μίλησα με σήματα κουνώντας το κεφάλι
πώς είπες;
έριξα την πέτρα στη σκανδάλη να αποφύγω τα ρινίσματα που στούπωσες στην φλέβα ενός άδειου αερόστατου
πώς είπες;
κλειδωμένες στο υπόγειο, το έλεος και η αστραπή, συγχρονίζονται σε κάθε σου κομμάτι που ζητάει λάγνα ματωμένους ουρανίσκους
δεν είπα
η ματιά μου καίει την ίντριγκα που διώχνει ο συμβιβασμός
καίει τα σπλάχνα που γλιτώνουν στο σκοτάδι τα σκουπίδια μην περάσουνε ξανά στον τενεκέ
ζωγραφίζει αυταπάτες με αγγελικές μορφές
βαρβαρίζει τους ανέμους να ναι δίπλα της ξανά
και καλεί σαν μαινάδα να μου κόψει τα σκισμένα μου πανιά που φωσφορίζουν
οι ελλείψεις σου που χρόνια διατυπώνεις με μελέτη δε μ αγγίζουν
μόνο η άνοιξη που άφησε σταγόνα
φιαλίδιο
εκρήξεις
Χημείας τέλος οριζόντιο
Δώσε μου μια μάσκα, αγάπη μου
Εκείνη με το μωβ παραμύθι που σκάλωσε στη σερπατίνα.
Ευχαριστώ.