Μην απορείς

Χάσαμε κάπου στα ανοιχτά μια λέξη

την βρήκε ένας ναυαγός πεπειραμένος
με ωραία κύματα ντυμένος
δοκίμασε το άκουσμά της πρώτα.
Σκληρή, στυφή, μούδιασμα σ όλο του το σώμα.
Την χάραξε στο βράχο
που κρυφά ξεπρόβαλε
για να ανασάνει από τον έρωτα
που χρόνια δέρνει το κορμί του
Θαύμασε το επίτευγμα
μοναδικός αυτός
κι η λέξη μας στο βράχο
Ο έρωτας την έσβησε τη λέξη
Τη χάραξε σε ένα σπασμένο δέντρο
γέλασε δυνατά να τον ακούσουν οι ουρανοί
μοναδικός αυτός
κι η λέξη μας στο δέντρο
Η λέξη ζέστανε τον κουρασμένο ναυαγό
και κάηκε στην πρώτη του ανάγκη.
Μανία κατατρώει τα στήθια του
τα σωθικά του καίγονται
αγρύπνια
χορός μέχρι να έρθει το ξημέρωμα
απόκαμε
Το κορμί του στο βράχο ακουμπισμένο
συλλογιέται τη λέξη μας
συλλογιέται στεριές,
μια όμορφη ζωή,
ευτυχία στον κόσμο,
ένα σπίτι,
μια γυναίκα,
παιδιά,
στις εικόνες του μπλέκονται
αράχνες,
πουλιά,
ένα κρύο χέρι
μια ζακέτα,
ένας χάρτης,
πολλοί συνειρμοί
βάσανο η λέξη μας
κι εσύ
απτόητος γυρνάς την πλάτη
εξήγηση οφείλουμε να δώσουμε
φως για να ανάψει το φανάρι
πήρες μαχαίρι στιλπνό
πήρα μολύβι χωρίς εαυτό
εκείνος τυραννιέται
εσύ γελάς
τα δόντια σου στηρίζονται ακόμη
εγώ μιλώ για κάτι ουτοπικό
τα βήματα μου θα χαθούν στην σκόνη
Η λέξη μας δεν έχει σημασία
Μια μέρα φτιάχτηκε από μας
μα τώρα κρύφτηκε χωρίς αξία
σε κάτι πετρωμένα σπήλαια
ιδανικά για έρωτες, παράνομους και φόνους.
Το μέρος της ορίστηκε
Κόπηκε η φωνή σου
Τα μάτια σου τυφλώθηκαν
Θυσία στο ναυαγό το σώμα σου
Προχώρησα και
τσάκισα τη λέξη μας
ναι, τη βρήκα
μην απορείς
μη θαυμάζεις
την έκαψα ξανά
την χάραξα στο νερό
την πέταξα στον κάδο
την χτύπησα ανελέητα
μη θυμώνεις
μη σκέφτεσαι φόρους
μισθούς
δάνεια
δες μόνο το επίτευγμά μου
Σκότωσα τη λέξη μας