Δέηση Υψηλή και Άμεμπτη

Το χέρι κατεβαίνει στο ύψος που επιτρέπεται.
Εκτείνει την παλάμη, μετράει τα λάθη, σκουπίζει το σπασμένο ποτήρι.
Το κόκκινο χέρι υψώνεται στα ανεπίτρεπτα μέρη.
Εκτείνει τους μαυρισμένους καρπούς, στραγγαλίζει ληγμένες φοβίες, παραστρατημένες ελπίδες, βρώμικα όνειρα, ύπουλες αυταπάτες.
Πόρνες της γυαλισμένης από έλαιον βοοτρεφούς κοινωνίας, ρίξτε τις κοφτερές σκιές σας στους πολυμαθείς επιβήτορες.
Η ανάσα σας ιδρώνει κάθε σιδερωμένο ρούχο, καίει την χόρταση του κούφιου ανέραστου δοσίλογου προσφέροντας στα νύχια σας την πληρωμένη ώρα εγωισμού.
Στην κραυγή σας κεραυνοί σωριάζονται αδύναμοι να μαρτυρήσουν έρωτα.
Η όψη σας, τρόμος και δέος στα χρηματισμένα μέτωπα, που ακούραστα μοχθούν για να γυαλίσουν το δέρμα τους.
Χτυπήματα στην πόρτα της ανυπακοής.
Χτυπήματα στην αδιάφθορη κοινωνία.
Χτυπήματα στον ήρωα της ημέρας.
Χτυπήματα στην ανύπαρκτη ένωση.
Χτυπήματα στην υποβοηθούμενη ενότητα.
Μη χτυπάτε άλλο.
Το κουφάρι θα κλείσει τα μάτια όταν οι μέλισσες πάψουν να γεννούν στην κοιλιά του.