Εκεί που σπάει η λέξη

και κάπως έτσι πέρασε εκείνη η μέρα
που τα κορμιά στάζαν ιδρώτα σε κάθε στάλα ενέσιμο υγρό.
και κάπως έτσι γύρισαν και κόπηκε το μάτι που προβλέπει τα μελλούμενα
αρνήθηκα να γείρω
να ζητήσω εξουσία στο κατώφλι σου
να ανταριάσει η φλόγα που τη μάζευες σαν χτες από τη στάχτη
κόβεις μια
δυο
τα κορμιά δεν γίναν πτώματα
ξαποσταίνουν στην άκρη του ονείρου
αποθηκευμένες αναστάσεις
μετανοημένες παραστάσεις
είδα τον κήπο σου
μερίμνησα να μάθω να φυτεύω
να δω τη σπορά να αγριεύει
να σπάει το χώμα
να γίνεται αυτό που δεν
διαρροές
μία
δύο
τα κορμιά γινήκαν μανιτάρια