Άργησα. Νύχτωσε. Παραμεθόριος ματιά στα αμπέλια σου.

Ρίχνει η φωτιά το κατευόδιο στη στείρα λογική
Μου λέει να παίζω με τις λέξεις
να σβήνω την ανάσα μου
να κόβω το μαχαίρι
το χέρι να γεμίζει ανοιγμένες αυταπάτες
τα δύο σημεία που ορίζουν τον ορίζοντα
γνωρίζουν την χρυσή τομή της ωραιότητας
χέρια ενώνονται
τα καύσιμα
αυτά τα διαόλια
που βρέχουν το περίγραμμα σου και ανάβεις
γίνεσαι μια καταραμένη λιβελλούλα
και εκεί αναπαύεσαι
το δίχως άλλο νούφαρα θα μείνουν στης μυωπίας το ταξίδι
αινίγματα η φωτιά δε κουβεντιάζει
μαλλιά ριγμένα στην απόσταση της στάχτης
αινίγματα κοροϊδεμένα
στον κεραυνό σου χτύπησα μια φλέβα
ρίξε για λίγο εκείνο εκεί το βλέμμα
κι άσε τη λάθος κίνηση
να μείνει στη σκακιέρα.