Μερτιβούλη

Ήρθε λυτρωτικά χαράζοντας τα δάχτυλά του στην γραμμή του μολυβιού.
Η ανάσα μετρίαζε τον πόνο, η μορφή υπάκουε θεληματικά στην εριδίζουσα ανάγκη.
Ιστοί στον τάφο και στον πάτο του σπιτιού κινούν σπαρακτικά την πλάκα της θύμησης.
Ίχνη
Γειτνιάσεις απερίσκεπτου κάλλους στους τοίχους των σπιτιών.
Αιτίες. Μόνιμα νοήματα. Δίχως. Χρησιμότης.
Αρρενωπές σκιές προβάλλουν επιμόνως.
Θνησιγενή κοράκια κλείνουν τον ύμνο της αγάπης στα μειλίχια βλέμματα των περαστικών.
Νόηση.
Η ελπίς καθίσταται ατέρμονη έλξη αναγκών προσοδοφόρων.
Ευοίωνες μορφές. Η αλήθεια βουβαίνει το πλήθος που κραυγάζει ορισμών και ουσίας κηρύγματα.
Δίχως.
Δέρματα κατάστικτα με όμορφα πλεγμένα συρματόσχοινα.
Η αγάπη πονά σε κορμιά γυαλισμένα, λουσμένα, τυλιγμένα στο αλάτι.
Τα κρύφια εσώτερα βλάπτουν τις όψεις κι εκεί δεν υπάρχει συνέσεως πλήγμα.
Καλό και ωραίο το μέλημα του νεκροθάφτη.
Ήχος βαρύς τριών χιλιάδων και κάτι ειδών πεταγμένων στο ζυγό της αμαρτίας.
Μια ανάσα και πέφτεις.
Χαμηλά.

Ένα ακόμη κενό στην οθόνη. Στίξη στην καταραμένη γραφή. Το μολύβι θα ρίξει τα δίχτυα σε κάτι μικρά κομματάκια παπύρου. Οι νεκροί βούλονται μερτικών.